Zondagavond. Ik hoor een harde klap. ‘Au!’ hoor ik mijn zoon vanaf de trap gillen. Ik schrik me natuurlijk dood, spring direct op en denk helaas niet meer terug aan het gesprekje dat ik de avond daarvoor nog met mijn vriendin in de auto op weg naar huis had.
‘Oh jee, morgen is het één april!’. Ik sla zaterdagavond rond elf uur mijn hand voor mijn mond: ‘glad vergeten!’
‘Klopt’ zegt mijn vriendin terwijl ze haar ogen op de donkere weg gericht houdt.
We rijden vanaf het vliegveld naar huis en zijn moe van een paar dagen Londen.
‘Verwacht je iets dan? Zijn ze daar wel van bij jou? Nemen ze je altijd te grazen?’
‘Vrees van wel’, antwoord ik, nietsvermoedend. Vooral R. heeft er nogal schik in. Zijn zus is natuurlijk ook alweer wat ouder. Kan me eigenlijk niet meer herinneren wat ze vorig jaar hebben uitgehaald, maar het was vast niet fijn! Maar misschien valt het mee dit keer …’
‘Nou ja, eerst lekker uitslapen en dan kun je overal wel weer tegen.’
Mijn vriendin knikt me bemoedigend toe.
‘Ja’ antwoord ik, weifelend.
‘Ik ben trouwens benieuwd of ze mijn cadeautjes leuk vinden. Blijft ook altijd een gok, niet?’
Daarna zitten we even in stilte naast elkaar. Ieder met haar eigen gedachten.
De volgende ochtend ben ik de datum alweer vergeten en word ik opgeslokt door alles wat ik moet: cadeautjes uitdelen, wassen, strijken en verhalen vertellen en ook aanhoren over alles wat er thuis is gebeurd in de afgelopen dagen.
En dan die klap dus ’s avonds…
Ik ren naar de hal en zie mijn zoon onder het bloed: zijn handen, zijn hoofd en vooral rond zijn neus.
‘Haal een doek’, roep ik naar mijn man, die op onverklaarbare wijze niet in beweging lijkt te willen of kunnen komen.
‘Gaat het, hoe is dit gebeurd joh,’ vraag ik mijn zoon.
‘Ik viel van de trap mam, ik weet ook niet hoe het gebeurde, maar ik gleed denk ik uit.’
Als ik bezorgd mijn linkerhand op zijn arm leg en met mijn rechter de hand die hij onder zijn neus houdt, voorzichtig probeer weg te trekken, schatert hij het echter uit: ‘Eén april!’
In ieder geval blijkt mijn cadeautje van vorig jaar – een zakje nepbloed – goed in de smaak te zijn gevallen.
Fourmonths.nl, 3 april 2012