Vanochtend had ik een cursus. Over het nieuwe Office-pakket. En hoewel ik al een tijdje met een dergelijk programma werk was het toch aangenaam enkele – mij tot nu toe onbekende – snufjes te mogen vernemen. Ook amuseerde mij een opmerking van onze cursusleider tijdens het showen van een leuke toepassing: ‘dit kun je ook mooi gebruiken als je voor een van je kinderen weer eens een werkstuk moet maken’. (Niemand lachte). Dit verraste mij eens te meer omdat ik toevallig van de week ook iets dergelijks van mijn kinderen te horen kreeg, toen ik zei dat ik op dat moment even geen tijd had om te overhoren.
‘Mam, je moet niet klagen, het meeste voor school doe ik altijd al zelf en er zijn ook gewoon moeders die werkstukken voor hun kinderen maken hoor.’
Ik stond met mijn oren te klapperen. Natuurlijk vang ik zo af en toe wel eens wat op, maar om nu bij monde van je eigen kinderen te moeten vernemen dat je op dit gebied behoorlijk tekortschiet, is van een andere orde. Mijn eerste stelregel bij het opvoeden van mijn kinderen is altijd geweest dat ze vooral zelfstandig leren zijn, zodat ze later stevig op beide benen kunnen staan in die listige maatschappij die op hen wacht. En uiteraard dragen wij daarbij dan wel zorg voor de nodige voorwaarden, als bijvoorbeeld op tijd naar bed gaan en gezond eten. In deze visie is dus geen ruimte voor het maken van werkstukken namens de kinderen. Dat doen ze lekker zelf.
Nu weet ik wel dat wij ons als ouders snel schuldig voelen door onze drukke bezigheden. En dat dus tegenwoordig bijna geen enkele moeder meer tijd heeft om haar kinderen, als ze uit school komen, met een kopje thee op te wachten. Maar toch lijkt het raar, want uit onderzoek is gebleken dat ouders in 2011 bijna twee keer zoveel tijd besteed hebben aan hun kinderen als in 1980 (Gezinsrapport Sociaal en Cultureel Planbureau). Waarom is er dan toch geen kopje thee zou je denken.
Daar ben ik nu dus uit. In plaats van dat kopje thee maken we een werkstuk. Of ruimen we hun kamer op. Of kaften we hun boeken (ja, ook daaraan heb ik mij deze week zelfs schuldig gemaakt). En rijden we ze naar een feestje, de sportclub of andersoortige hobby’s, zelfs al ze dat niet willen. Want ik weet niet hoe dat bij u zat, maar in mijn tijd fietste ik zelf na een feestje naar huis. Ik kaftte mijn eigen boeken en schreef mijn eigen werkstukken en ruimde zelfs mijn kamer zo nu en dan zelf op.
En wat genoot ik van dat kopje thee dat me bij thuiskomst altijd stond op te wachten. Ik ben vanmiddag dus op tijd van mijn werk naar huis gegaan. Voor mijn kinderen. En dat kopje thee staat intussen voor ze klaar.
Fourmonths.nl, 1 november 2012