Dat het leven van een moeder met pubers niet altijd over rozen gaat moge een bekend (of zelfs herkenbaar) cliché zijn. Ik heb ze in twee maten, die pubers dan. Een zoon van 12 die zich, nu hij op de middelbare school zit, in een verbazingwekkend rap tempo ontwikkelt. Daarnaast een dochter van 14, die zich gelukkig nu net even in een rustige periode van haar hormonale tijdperk bevindt.
Ik leer bijna elke dag weer mag ik wel zeggen. Onvoorstelbaar wat die kinderen tegenwoordig allemaal op hun bordje krijgen. Kan me soms niet meer herinneren hoe dat bij ons was eigenlijk. Al kan dat uiteraard ook met mijn door ouderdom krimpend brein samenhangen. Maar dat terzijde.
Wel constateer ik een vreemdsoortige tweedeling van gedragingen bij mijn pubers. Zo lijkt er bijvoorbeeld een onoverbrugbare drempel te liggen bij het opruimen van gymtassen. Het oplossen van wereldproblemen – als bijvoorbeeld honger – blijkt echter een eitje voor ze. Ook over de huidige economische malaise denkt mijn dochter na. Ze heeft immers economie in haar pakket. Al vertaalt ze die voorlopig eerst nog naar microniveau, want – ergens deze week – ontvingen wij het navolgende sms-bericht (en let niet op eventuele taal- en/of stijlfouten, het lijkt mij namelijk niet tijdens de les Nederlands geschreven):
Goedemiddag, ik heb het gevoel dat ik het afgelopen kwartaal er in koopkracht op achteruit ben gegaan. In het huidig economisch klimaat is het zeer belangrijk dat de economie gestimuleerd wordt. Daarom zou ik graag een verhoging van mijn wekelijkse honorarium tegemoet zien. Graag hoor ik uw repliek hedenavond bij het diner. Hoogachtend, uw dochter.
19 oktober 2011