Ooit las ik een stukje in de krant over een moeder die haar peuter vergeten was af te zetten bij het kinderdagverblijf. Dat zou mij echt nooit overkomen, dacht ik toen, maar niet lang daarna vergat ik mijn eigen zoon ook bijna.
Mijn zoon logeerde bij oma, zodat ik nog een dagje kon werken tijdens zijn vakantie. Ik zou hem daar rond vieren ophalen, maar iets voor vijven werd ik gebeld: ‘waar blijf je mama?’. Mijn rug, nek en schouders deden zeer van het te lang achter de computer zitten. Dat merkte ik pas toen ik, na een dag hard werken, haastig opsprong.
De A12 was zo druk dat ik er weer veel te lang over deed. Nu had ik dat natuurlijk ook van tevoren kunnen bedenken, want de dinsdagavondspits is de op één na drukste van de week. Dat weet ik als geen ander. Ik werk immers bij de ANWB.
Het koken zou er in ieder geval ook bij inschieten, daarom besloten mijn zoon en ik samen dat het beter was Chinees te halen. Aangekomen bij het Chinese restaurant bleek dit helaas geheel verdwenen. Hoe kon ik dat in hemelsnaam hebben gemist? Dan maar naar de Thai. Op de deur hing een kaartje met openingstijden: gesloten op ….dinsdag. Hadden we dan nooit eerder Thais gegeten op een dinsdag? Intussen stond de klok op zeven uur en onze magen knorden. Ik keek mijn zoon vragend aan: ‘Hoe gaan we dit oplossen, heb jij nog een suggestie?’
Hij dacht hard na, ik zag het aan zijn blik. ‘Nou mama, dat niet, maar ik weet waarschijnlijk wel waarom jij zo hard moest werken, mij bijna vergat, de Chinees weg is en de Thai dicht zit. Toen ik met oma aan het wandelen was vanmiddag zag ik namelijk een zwarte kat de weg oversteken!’
Kern Magazine, september 2011