Camini in plaats van Camino?

De Camino de Santiago lopen is al jarenlang een droom van mij. Tot nu toe kwam het er nog niet van. Maar tot mijn verbazing stuitte ik bij het zoeken naar wandelroutes dichtbij Maastricht  (waar ik mijn dochter moest ophalen) op de zogenaamde Camini’s ofwel mini Camino’s in Zuid-Limburg. Dit zijn korte pelgrimswandelingen langs de originele Jacobsroute. Er zijn er in totaal 11. En ik heb er dus één gelopen: het Rondje Bemelen. Over heuvels loop je minimaal 9,5 kilometer en als je af en toe een stukje van het pad af loopt om eventuele bezienswaardigheden te bekijken uiteraard meer. En er is genoeg te zien. Het traject zelf wordt duidelijk aangegeven: volg gewoon de roze palen.

Mariagroeve

Bij de start in Bemelen kun je hem niet missen: de Bemelerberg. Aan de kant van het dorp rijst zijn gelige krijtwand op; even waan je je in Frankrijk. We lopen het bos in, richting een Mariagroeve. En ondanks dat we vandaag niet zijn gekomen voor bezinning of anderszins word je er toch even stil van. Vanuit een uitgehakte nis in de ons omringende mergelwand kijkt Maria vanaf hoogte op ons neer.  

Mergel en maretak

Je vindt hier veel sporen van de oude mergel- en kalkwinning. We stuiten dan ook op een verlaten kalkoven, waar het gesteente werd gebrand. Een oude techniek, die de Romeinen al beheersten. Hoge, bijna gouden wanden begrenzen het te volgen pad. In een van die wanden zien we nog een naam staan: Mergelgroeve Trooth. We zijn namelijk een eindje van de roze palen afgeweken om een blik op deze groeve te kunnen werpen. Helaas zien we alleen kale bomen en hekken staan. De afdaling terug naar de route is daarentegen prachtig: glooiende heuvels met aan Engeland doen denkende heggetjes doorkruisen de groene heuvels begroeid met – jawel – kale takken op stammen voorzien van maretakken. Deze groene bollen groeien in Zuid-Limburg het hele jaar door. Alleen Panoramix, de druïde uit Asterix en Obelix, missen we nog…

Kruisweg Keere Berg

We lopen langs een golfbaan tot aan een kerkje, schuin tegen de berg aan gebouwd. Als we linksaf slaan zien we een aantal torentjes van gekleurd kalksteen. Het lijken resten van een kasteel met al die kantelen er bovenop. Echt sprookjesachtig zijn deze kruiswegstaties (want dat blijken het te zijn) op de Keere Berg bij Cadier en Keer. Na een afdaling mogen we natuurlijk weer klimmen: Landgoed Heerdeberg ligt bovenop de top. De coffee-to-go slaan we over, want die zit al in mijn rugzak. In deze coronatijd neem ik liever geen risico: broodjes en koffie gaan gewoon mee. Het bosje dat we doorkruisen herbergt een beeldentuin met metershoge kunstwerken. Je kunt er vanaf een bankje rustiger van genieten als je wilt.

Met klei aan onze schoenen dalen en stijgen we weer een volgende bult op. De kudde schapen die boven staat laat zich door ons niet van de wijs brengen. Ze grazen allemaal rustig door. Het gladde en steile pad leidt ons weer naar beneden, het dal in. Daar is het warm, de zon schijnt ook volop. Het lijkt wel lente op deze zaterdag in januari. Het wordt ook iets drukker, families laten hier kennelijk graag hun hond (en kinderen ;-)) uit.

Bemelerberg beklimming

Al snel zien we Bemelen weer liggen: de kerktoren steekt uit boven de huizen en een gigant van een manege aan de rand van het dorp. Soms passeren ons dan ook paarden met ruiter. Het voelt als vakantie in Zuid-Limburg, zelfs bijna als buitenland. Zeker als de zon gaat zakken en langzaam achter de heuvel dreigt te verdwijnen en wij besluiten de berg zelf ook nog te beklimmen. Het gaat hier bijna loodrecht omhoog en dat na al die regenval van de laatste weken. Hijgend en glibberend hopen we op een bankje als we boven komen. Dat blijkt helaas bezet. Gelukkig kun je ook staande van het zicht over de omgeving op deze hoogte genieten.

Voor meer info zie Rondje Bemelen (en trek je niks aan van de moeilijkheidsgraad: voor iedereen met een beetje wandelconditie is hij prima te doen. Hij voelt alleen wel langer aan dan 9,5 km door het stijgen en dalen)

28 januari 2021