right-arrow

Benieuwd hoe het is om drie weken rond te tuffen met een campertje in de weelderige natuur van Noord-Amerika? Wij weten het nu en delen alle ervaringen tijdens onze roadtrip hier graag met je.

In schril contrast met ons komende avontuur lopen we door de gekte van Las Vegas op zoek naar het adres waar we ons verbouwde Chevrolet busje kunnen ophalen. Best spannend: hoe zal het zijn? De werkelijkheid zou weleens kunnen tegenvallen. Maar dat doet het gelukkig niet: er zit een koelkastje en zowaar een magnetron in en we hebben water en gas om te koken. Zonnepanelen op het dak verzorgen de stroomvoorziening en behoorlijke bagagebakken onder de banken bieden ruimte voor boodschappen. Bovendien ruiken de bijbehorende lakens, kussens en slaapzakken heerlijk fris (en blijven dat ook maar liefst drie weken doen!). Onze roadtrip kan beginnen!

Zion National Park (Utah)

Zion bleek halverwege de 19e eeuw het paradijs voor de mormoonse pioniers, die hier destijds heen trokken: op de vlucht vanwege hun religie en op zoek naar leefbare grond. We snappen meteen waarom ze hier vroeger hun kampement hebben opgeslagen, staand aan de rand van de camping in die paradijselijke vallei met zicht op rode rotsige reuzen om ons heen. Waar je bij een graadje of 30 met een paar passen je voeten kunt afkoelen in een kabbelend helder riviertje. En waar ’s ochtends zowaar herten staan te knabbelen aan de struiken op de oever.

Voor wandelaars is het hier een walhalla. In de canyon, op de bergen, door het water: kies maar uit! Omdat wij onze koffer pas op dag drie ontvangen door alle perikelen op de luchthaven moeten we onze (gereserveerde) wandelplannen hier grotendeels laten varen. Maar de Emerald Pools Trail hebben we gelukkig nog wel kunnen doen, net als de Riverside Walk. Onderweg zien we er eekhoorntjes, een slang, vogels met een rode borst en hagedissen die ritselend wegkruipen onder de rotsen. We laten ons natregenen onder de waterval en lopen een stukje door de rivier de alsmaar nauwer wordende canyon in. Op deze plek bevinden zich ook de zogenaamde hanging gardens. Omdat het water hier langs de rotsen naar beneden drupt groeien er gekleurde bloemen aan de wanden.  Hier start ook de beruchte hike The Narrows, waar je waadt door het water.

Onderweg naar Monument Valley (Arizona)

Je hebt toeristische verlaten stadjes en bijna nooit bezochte desolate dorpen in de Verenigde Staten en het spookstadje Grafton zit daar een beetje tussenin. De site is sfeervol en authentiek en het ligt in een fraaie omgeving. Dat gevoel wordt versterkt door de hoge, kleurrijke kliffen van het nationale Park die zorgen voor een dramatische achtergrond. Dat we omrijden en ook nog eens 2,5 mijl over een onverharde weg moeten stuiteren om deze bezienswaardigheid aan de overkant van de rivier te bereiken is dan ook geen straf. Maar of de verhuurder daar ook zo blij mee is …

Cowboydorp Kanab laten we op deze roadtrip links liggen, daar zijn we al eens eerder geweest en bij Lake Powell nemen we een kijkje op een boottrailerhelling van maar liefst 500 meter(!) lang. Daarna rijden we over de brug bij de immense Glen Canyon Dam. Alles in Amerika is ook zo groot (om er nog maar eens een cliché in te gooien).

De weg naar Monument Valley is lang, vaak stoffig en saai. Na Kayenta verandert het landschap en Agathla Peak is dan ook een van de hoogtepunten onderweg.

Goulding

De camping in Goulding kijkt uit over die beroemde rotsformaties uit de films van John Wayne, Clint Eastwood en ‘Run Forrest Run’ Gump. Als we hem oprijden en ons weer installeren naast een picknickbank met bijbehorende firepit voelt het ook echt of we in een film terecht zijn gekomen.

Monument Valley

Ons campertje krijgt het weer behoorlijk voor de kiezen als we de giganten van rotsvormen en pilaren in deze vallei vanaf het zanderige pad bewonderen. Eigenlijk hadden we dat natuurlijk ook rijdend op een paard moeten doen.  ’s Avonds gaat de zon onder en kleurt de hemel in allerlei tinten oranje. Een beeld om in te lijsten.

Op weg naar Moab (Utah)

Onze paardenkracht krijgt het de volgende dag tijdens deze roadtrip pas echt moeilijk in de zogenaamde Valley of the Gods, een uur verderop en wat ons betreft qua beleving Monument Valley in het kwadraat.

Valley of the Gods

Moab daarna verrast ons: hier is een hoop te doen. Er rijden van die karretjes rond die zo weggereden lijken te zijn uit Mad Max. Verder zien we er veel reclameborden voor rafting, hiking, climbing & mountaineering, canyoneering en horseback riding, maar wij gaan ‘gewoon’ wandelen in de nationale parken Canyonlands en Arches.

Zie je in Canyonlands de allermooiste kleuren in de diepe canyons die het landschap van dit park doorsnijden, in Arches gaan de rotsenbruggen juist de hoogte in. Rode, paarse, gele, witte en oranje stenen massa’s omringen je van hoog tot laag. Een onvoorstelbaar sprookje.

In Moab eten we een wonderlijk Hawaiiaans (schaaf)ijsje in alle kleuren van de regenboog (die mag je zelf kiezen!) Het plein is hier gevuld met foodtrucks in alle smaken. We zitten aan tafel samen met een stel uit Phoenix en vertellen hoe ongelooflijk mooi we de natuur in Amerika vinden. Zij willen juist graag naar Europa emigreren ‘want daar is de work-life-balance zoveel fijner’. Dan kun je dus ‘gewoon’ drie weken op vier wielen door Amerika trekken. Iets wat zij ook graag zouden doen maar nooit tijd voor hebben of eigenlijk krijgen. ‘Kom maar snel: geen personeel te vinden bij ons!’

De volgende bestemming: Flaming Gorge (Utah)

Het is zo’n 3,5 uur rijden naar Flaming Gorge Red Canyon en halverwege steken we de grens met Colorado over: op weg naar Dinosaur National Monument op de grens van Colorado en Utah. Hier kun je een bergwand vol met fossielen en skeletten van (jawel!) dinosaurussen bewonderen, ooit bij toeval ontdekt in de heuvelachtige omgeving hier.

In Flaming Gorge hebben we een camping aan het meer gereserveerd. Kunnen we daar nog even lekker zwemmen. Als de weg blijft stijgen verandert het weer echter en zien we witte vlokjes in de lucht rondzweven. Het zal toch niet?

Het restaurantje met dat leuke terras op het water laten we maar even voor wat het is, want het is best fris als we uitstappen op Deer Run Campground. Ik kook wel met een sjaal om in het campertje. Of nou ja, koken: de Thaise soep van de Walmart is ook overheerlijk. Even in een pannetje opwarmen dus, want de magnetron kunnen we hier niet gebruiken zonder stroom.

’s Nachts daalt de temperatuur onder het nulpunt en liggen we rillend in bed. Zelfs de extra slaapzak die we hiervoor hadden aangeschaft is niet afdoende. Stilletjes hopen we voor morgen op beter weer.

‘Watch out: the weather here can change quickly and dramatically’ vertelt een ranger ons de volgende morgen als we de hike langs de kloof willen doen. ‘You better stay close to your car’, roept hij ons nog toe op weg naar onze wandelschoenen in het busje voor onze roadtrip. Na een half uurtje lopen en al het schoons in ons te hebben opgenomen is alles in no time wit.

Pinedale in zicht (Wyoming)

Na vertrek uit Flaming Gorge rijden we al snel de grens met Wyoming over. Wyoming heeft zoveel wildlife, waarvan wij het bestaan niet wisten. Kuddes antilopen begrazen de vlaktes aan beide kanten van de lange weg. Hier en daar staan houten huisjes te verkrotten als teken van verval van het voormalige roemruchtige wilde westen. Vogels veranderen hier opeens van kleur. Zo zien we zwarte vogels met knalgele koppies tussen het riet langs de plassen zitten tijdens deze roadtrip door Wyoming. En kuddes zwarte koeien bevolken de uitgestrekte velden. Hier en daar staat een toegangspoort tot een ranch kilometers verderop. In Wyoming is nog ruimte genoeg voor de boeren.

Mountain Man museum

Bij de entree van het wild west stadje Pinedale kun je het Mountain Man museum bezoeken. Wij nemen er graag een kijkje, zeker nadat we de film met Leonardo di Caprio The Revenant ooit zagen. Dit waar gebeurde verhaal heeft zich hier afgespeeld. Deze Mountain men waren stoere mannen op jacht naar beverhuiden, die toentertijd een vermogen waard waren. Ze maakten er namelijk hoge hoeden van, destijds in de mode bij de high society in Europa.

Als ik receptioniste Colleen Day bij de ingang vraag naar een visitekaartje, omdat ik op mijn blog graag schrijf over dit museum, bedankt ze me hartelijk. Ze vertelt ons enthousiast over een vrouwtjesbeer in Grand Teton National Park, onze volgende bestemming. Nummer 399 (ze krijgen geen namen) is naar zeggen 23 jaar en heeft al 24 cubs groot gebracht. Mensen volgen haar zelfs. Geen idee hoe we haar straks zouden moeten herkennen, maar het is een mooi verhaal.

Elanden

Aan het eind van de middag wandelen we door het park, waar met enige regelmaat elanden worden waargenomen. Lang hoeven we niet te zoeken: binnen een kwartier ligt er een eland niet ver van ons vandaan. Als ik er naartoe wil lopen voor een foto zie ik daarachter nog een eland staan. Soms heb je gewoon geluk.

‘s Avonds staan we in een wild west winkel vol met spullen voor de jacht en visserij. Ik wil een muts en thermo sokken voor de nacht, anders doe ik geen oog dicht. En weer duimen we voor warmere temperaturen. Hier hielden de Mountain Men dus meestal kamp: alsnog mijn petje af voor deze mannen!

We staan aan Half Moon Lake, een prachtig meer. Met zon zou je hier een waanzinnige ochtendduik kunnen maken vanuit je huisje op wielen, maar nu loop ik met blote voeten in slippers door de sneeuw. We moeten hier maar snel weg. Morgen vervolgen we onze roadtrip.

Bestemming Grand Teton (Wyoming)

Er steekt een enorme roedel herten de weg over als we de camping ’s morgens vroeg verlaten. Stilstaand in een witte wereld staren ze ons vanaf een berg in groten getale aan. Ik ril en ditmaal niet alleen van de kou.

En dan bereiken we Grand Teton National Park, waar piramides van bergen met sneeuw bedekt het onvoorstelbaar uitgestrekte dal omcirkelen. Het blijft koud. Op de camping lopen Amerikanen met mutsen, gewatteerde skijacks en handschoenen rond. Zij wel. Ik heb intussen drie lagen kleding aan en mijn muts gaat ’s nachts ook weer op.

We maken een wandeling bij Phelps Lake langs een snel stromend riviertje en het begint zachtjes te regenen. Geen probleem want laag vier is in aantocht: mijn regenjack had ik al omgeknoopt.

Jackson Hole

Het stadje Jackson Hole voldoet volledig aan mijn verwachtingen. Er hangt zo’n heerlijk ouderwetse wild west sfeer en we kunnen er fijn weer wat inkopen doen. Ooit zag ik het in een serie, zo grappig als je onder die enorme boog van hertengeweien op het dorpsplein staat.

Met zicht op de ondergaande zon achter de bergketen maken we een wandelingetje over de camping en het is intussen weer droog. Overal zijn houtvuren, echt lekker met deze temperatuur. We hebben trouwens pech, vertelt de eigenaar van de camping ons, want een paar dagen geleden liepen er iedere avond elanden over het veld. Wij zoeken daarom nog wat langs de rivier maar vinden doen we ze helaas niet. Dan maar vroeg naar bed.

Swabacher Landing

Als ik ’s ochtends het gordijntje aan de kant schuif en de achterdeur van ons campertje open sla weet ik niet wat ik zie. De bergen zijn helemaal vrij, de lucht is blauw, de zon schijnt. Helaas is het buiten nog steeds koud. Gelukkig is het toiletgebouw hier verwarmd.

Ontbijten doen we op een hemelse plek, waar Amerikaanse stelletjes graag trouwen. Bruiden houden hun lange sleep omhoog als ze door de modder banjeren voor de mooiste foto’s. Swabacher Landing, keep that in mind. Als ik dichter naar het water loop om een plaatje te schieten vraag ik de dame voor mij of ik haar even mag passeren. Want natuurlijk willen we dat allebei vanaf die plek. Verder is er niemand te bekennen. Lachend gaat ze aan de kant en vertelt meteen dat ze hier morgen met haar vriendin gaat trouwen, het staat al jaren op hun bucketlist. ‘Good luck!’

’s Middags zitten we op de boot bij Jenny Lake. Die zet ons af voor een rondwandeling langs het meer. We zien eekhoorntjes en een grote marmot, leader of the gang vermoeden we. Ik weet zelf niet of die laatste me nu geïnteresseerd of boos aankijkt. Hier hebben de dieren in ieder geval nog de ruimte en die geef ik hem dan ook maar.

Signal Mountain

Signal Mountain, onze volgende verblijfplaats is krankzinnig mooi. Zowel voor als na het slapen gaan loop ik even naar ‘de rand’ van de campground toe voor het uitzicht over het meer en de omringende bergen. Die weerspiegelen voortdurend in het water en veranderen ook steeds van kleur. Eigenlijk kan ik hier wel een hele dag blijven zitten. Iets buiten de camping zet ik daarom mijn stoeltje in het gras. Genietend van het panorama zie ik grondeekhoorntjes om mij heen smullen van de groene stengeltjes. Echt een koddig gezicht en heerlijk vermaak voor een klein uurtje. Beer 399 hebben we trouwens nergens meer gezien.

Yellowstone wacht (Wyoming/Montana)

Ontbijten doen we weer aan de oever van een meer begrensd door een soort van witte Alpen, voordat we richting Yellowstone National Park gaan en onze roadtrip vervolgen. Yellowstone is een gigantische surprise zonder strik en bijna niet te beschrijven. Ik ga het hier nu niet eens proberen. Daarvoor volgt nog een speciaal blog. Wel kan ik vertellen dat de sterren ons goed gezind waren. Voordat we kwamen was het park lang dicht vanwege het slechte weer en nadat we vertrokken waren er binnen een paar dagen die afschuwelijke overstromingen. Een buiging voor het engeltje op onze schouder.

Idaho Falls (Idaho)

Terug richting zuiden genieten we na alle ontberingen even van de geneugten van de stad. Thuis had ik Idaho Falls al uitgezocht vanwege de mooie plaatjes van dit stadje, dat wordt doorsneden door Snake River. De Idaho Falls stroomt over een rotsige dam die door mensenhanden is gemaakt. We lopen er de acht kilometer lange groene strook van stadsparken, grenzend aan de oevers van – en met mooie uitkijkjes over – Snake river. Echt bijzonder, want deze dam ligt in de lengte van de rivier.

Salt Lake City (Utah)

Ik was geloof ik 16 jaar oud en de leraar op school vertelde ons dat hier in de mormoonse kerk al onze gegevens liggen opgeslagen. Dus als je familie onderzoek wilt doen kun je in deze plaats een mooi begin maken. Helaas staat de reusachtige witte kerk in de steigers, net als de rest van het centrale plein. Op dus naar het Family Search Centre, waar men ons naartoe verwijst. Een grote zaal vol mensen achter beeldschermen wacht ons daar op. Wij zijn al op de tweede verdieping, die is voor buitenlanders. De eerste is voor Amerikanen zelf. Ondanks alle uitermate vriendelijke hulp lukt het ons niet te vinden wat we willen, maar met de gegevens daar opgedaan kunnen we thuis straks mooi verder.

Is het Capitool van Washington al indrukwekkend, hier gaat men ook behoorlijk uit de bol voor een Capitool van alleen de staat Utah. Die had ik even niet zien aankomen.

Camping in Provo

Intussen is het alweer een tijdje erg warm, zo’n 33 graden, dus we besluiten richting camping te gaan, waar zowaar een zwembad is. Best fijn om ook nog een duik te nemen tijdens deze roadtrip: per slot van rekening hebben we vakantie. Provo is best een grappig stadje met allerlei kleuren huisjes, maar wij bedanken voor nog meer asfalt.

Naast de camping zien we Elvis en Marilyn Monroe staan op zo’n ouderwetse groene truck. Eromheen allemaal borden van veelal vergane merken. Er tussenin ouderwetse slagschepen. Zeg maar een vintagezaak pur sang voor wie van oude auto’s houdt. Of van Elvis, echt grappig nu de film over zijn leven net is uitgekomen. Na de vakantie gaan we daar nog naartoe. Nu zitten we ’s avonds liever gezellig op de veranda met stoelen uit de fifties.

Capitol Reef National Park the next station

Het blijft lekker warm als we richting ons volgende station rijden. Het landschap wordt weer ruiger en roder. Op enig moment zien we een lange majestueuze muur van karmijnrode rotsen opdoemen. Tuurlijk, Capitol Reef: een gigantisch rif, dat ik dat niet eerder heb bedacht.

Fruita Campground

De camping in Fruita is een waar paradijs. In deze vruchtbare vallei met fruitbomen, waar mormoonse pioniers hun thuis hebben gemaakt, is het heerlijk vertoeven. We parkeren het campertje zo dat we bij het ontwaken zicht hebben op de rode giganten om ons heen. Het geluid van het zacht stromende riviertje ontspant. Marmotten, een kalkoen, gele vogels en een hert bevolken de plek.

’s Avonds schieten we bij ondergaande zon wat plaatjes in deze wonderschone omgeving. En voor het eerst maken we zelf ook gebruik van de firepit. Romantischer dan bij dit knapperende vuurtje kan bijna niet. Slapen doen we daarna dan ook als marmotten, ondanks dat het behoorlijk warm blijft ’s nachts.  

Op naar Grand Staircase Escalante National Park (Utah)

Onderweg stuiten we op een beroemde plek hier: de start (of het eind) van Burr Trail Road. Een – grotendeels – ongeplaveide weg die 106 kilometer lang door Capitol Reef vanaf Bullfrog naar Boulder loopt. Oorspronkelijk was hij voor het vee. Hier drinken we koffie tussen oude huifkarren en vervallen benzinepompen. Dat compenseert de slechte koffie enigszins.

Stuitend op een kudde koeien worden we tijdens onze roadtrip door Grand Staircase gedwongen te stoppen. Als daarachter een aantal cowboys verschijnt knijpen we onszelf even in de arm. Plaatjes schieten maar want de heren poseren graag. In Grand Staircase Escalante zijn de eerste rotsen voornamelijk wit en hoe verder we het park in komen hoe roder het gesteente weer wordt. We rijden over een soort van smalle dijk op ongeveer tweehonderd meter hoogte boven de canyon en kijken onze ogen uit. De Singing canyon alhier zingt trouwens echt, we hebben het uitgeprobeerd. Ik zal je het geluid besparen.

Lower Calf Creek trail

Ondanks de hitte besluiten we rond het middaguur Lower Calf Creek Trail te lopen. We zijn er nu toch. Bloedjeheet is het, zo’n 35 graden en we moeten door het rulle zand zonder schaduw waar dan ook. Niet zo slim, dus als we het einddoel bereiken springen we een gat in de lucht. Het water valt hier metershoog naar beneden vanaf rotsen die oplichten in deze felle zon. We worden letterlijk omringd door goud en koelen heerlijk af in het ijskoude water. Daar vullen we ook onze flesjes mee voor de terugweg, die later op de dag waarschijnlijk nog heter en vermoeiender zal zijn. Enkele dames die ons tegemoet kwamen op de heenweg riepen ons al toe ‘the way back is brutal, one tip: get wet!’ Die hebben we in onze oren geknoopt.

Onze campground aan het water is – ja het wordt nu echt vervelend – alweer een beauty. We hebben een volledig vrij uitzicht op de omgeving om ons heen. Ondanks de hitte stoken we in donker weer een vuurtje en proosten met ons Coors Light biertje op de goede afloop (echt een lekker biertje trouwens, jammer dat ze hem in Nederland niet verkopen). Morgen vervolgen we onze roadtrip op weg naar de een na laatste bestemming voor vertrek vanaf Las Vegas.

Laatste bestemming: Bryce Canyon (Utah)

Na weer een ontbijtje in de vrije natuur aan de oever van Wide Hollow Reservoir gaan we op weg naar Bryce Canyon. Al zo vaak op foto’s gezien en de werkelijkheid is nog zoveel mooier. We dalen af in de canyon en maken een wandeling tussen de hoodoo’s. De klim terug is moorddadig in deze hitte.

Bryce canyon is een plaatje, maar wij zijn canyon-moe. Ik kan geen rots meer zien en al helemaal geen rode. De middag op de camping doorbrengen is een heerlijk alternatief. Hier zijn schoolklassen aan het chillen in hangmatten (soms drie rijen hoog in de boom), er liggen frisbees, ze honkballen en hebben schik voor tien met hun docenten. Ik voel me in de bios en kijk vanaf mijn stoeltje gratis naar een teenage film over een ‘summer camp’: om bij weg te zwijmelen.

Prairiehondjes en country music

Eind van de middag rijden we nog een rondje en lopen we wat door het National Park. Opeens zien we een kolonie prairiehondjes. Zo’n vijftig schattige beestjes houden ons op enkele meters, vaak staand bovenop hun hol, in de gaten. En wij hun. Ondanks alle drukte in dit park kun je hier gewoon helemaal alleen tijden lang genieten.

Die avond gaan we ‘all the way’ op de klanken van country muziek. De Bryce Canyon Wranglers verzorgen hier een seizoen lang optredens in een ‘barn’, onder het genot van een drankje en diner. Ik heb een gesprekje met de gitarist/toetsenist. Zijn vriendin is ook Nederlands van afkomst vertelt hij (‘in Minnesota they all speak Dutch‘). Super avond. Ondanks dat het lekker toeristisch is zit je er vrijwel alleen tussen Amerikanen. Al die gezelligheid verdoezelt gelukkig het ietwat flauwe eten.

Las Vegas (Nevada)

Terug in Vegas is het intussen nog warmer geworden. Met 44 graden geeft het zwarte asfalt af op onze witte sneakerzolen. We gaan onze roadtrip en dat zalige campertje in het groen vast en zeker nog missen.  

NB Onze belevenissen in Yellowstone komen binnenkort apart aan bod.

Info roadtrip:

Onze route zag er in grote lijnen op de kaart als volgt uit:

  • Wij hebben alle campings in de parken ver tevoren geboekt. Dat moet ook wel, want anders zijn ze vol. Wij wilden ook echt alleen in de parken/natuur overnachten: dat scheelt ook een hoop kilometers.
  • Wil je wandelen kijk tevoren dan goed of je een permit in bepaalde gebieden nodig hebt. Dat is bijvoorbeeld het geval bij de Angels Landing hike in Zion. Het entreetijdstip voor Arches National Park moet je sinds dit jaar ook reserveren. Bij elke entree zijn duidelijke kaarten verkrijgbaar.
  • Onze camper huurden we bij Travellers Autobarn, een van oorsprong Australisch bedrijf, dat Amerika ook probeert te veroveren met hun zelf verbouwde busjes. Bedenk dat je wat duurder rijdt dan met een huurauto en ook minder hard kunt rijden. Het scheelt dat de wegen hier in vergelijking met Europa lekker leeg zijn.
  • Je moet er tegen kunnen dat je soms zonder stroom zit (koken doe je op gas) en zonder douche. De campings zijn vaak klein en basic. Voordeel is dat de meeste mensen met grote campers alles in huis hebben dus het toiletgebouwtje of de doucheruimte heb je vaak voor je alleen.
  • Voor alle parken moet je entree betalen. Ga je er veel meer doen, schaf dan – net als wij – een pas aan. Hij kost 80 dollar en dan kun je overal gratis in (op National monuments en State parks na). Ter vergelijking: alleen de entree voor Zion National Park bedraagt al 35 dollar. Dus met drie parkbezoeken heb je hem er al uit.
  • Laatste tip: een extra slaapzak is dus niet genoeg in de kou van het noorden. Je kunt ook een verwarming e/o airco huren bij het campertje, al heb je daar niet veel ruimte voor.

16 augustus 2022

Volgend verhaal
»

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *