De Brooklyn Bridge in New York heb ik aan mijn rechterhand. De zon schijnt niet, maar warm is het wel, zweetdruppeltjes lopen dan ook van achter mijn oren mijn nek in. Het is bijna 30 graden en de wolken bedekken de zon, dus het voelt erg benauwd aan. Ik zit aan een groen metalen tafeltje, zoals er hier meer staan op de houten vlonders. Het materiaal doet me denken aan het vroegere Meccano, u weet wel, dat speelgoed van donkergroen metaal met al die gaatjes. De banken zitten, net als bij die picknicktafels voor de camping, vast aan de vierkante tafels. Ze zijn, zoals gezegd, voorzien van gaten, zodat je door de tafel heen het verweerde hout van de planken eronder ziet.
Brooklyn Bridge
De brug is indrukwekkend. Dat had ik thuis al verwacht, maar nu ik er in werkelijkheid bijna onder zit, verbaas ik me toch nog. Hij is heel lang en er lopen werkelijk honderden stalen draden van boven naar beneden, zo lijkt het. Links van mij zit een deftige oude dame met een donkerblauwe rok, een spierwitte blouse en een zonnehoedje op, in een rolstoel. Een goed gevulde donkere jongedame houdt haar gezelschap, maar dat duurt niet lang, omdat de dame al snel in slaap valt. Haar deftigheid verdwijnt stukje bij beetje als haar kin steeds verder op haar borst zakt.
Fietsfabriek
Iets verderop loopt een opvallende dame heen en weer, terwijl ze met haar handen steeds door haar haar strijkt, dat overigens opvallend rood is geverfd en (te)veel permanent heeft gezien. Om haar heen staan een heleboel portretten in pastelkleuren. Uit de radio die op het tafeltje van haar manou zitje staat, klinkt hip hop muziek. Haar donkerroze rok van goedkoop satijn kleurt niet bij haar haren. De lichtroze blouse erop nog minder. Achter mij staan twee knalblauwe fietsen, met een rieten mandje aan het stuur. De Fietsfabriek lees ik, als ik dichterbij kom. Die zijn vast achtergelaten door Alex en Max, toen ze New York in het kader van het vierhonderdjarige bestaan van de stad bezochten, mijmer ik.
Melting Pot
Vóór mij zijn twee vuilnismannen druk gebarend in gesprek. Een ‘Mendina’ en een ‘Lebokov’, lees ik op hun kaartje: welkom in Melting Pot New York! Rechts van mij het stadsstrand. Daar staan houten picknickbanken in het opgespoten zand en op de hoeken van dit ‘strand’ staan blauwe en gifgroene plastic palmbomen. Zelfs de kokosnoten eraan hebben dezelfde kleuren. Ik lurk aan het rietje in mijn grote beker cola met teveel ijs en krijg steeds meer zin in de komende weken in dit verrassende land dat de Verenigde Staten heet.
Volkskrantreizen.nl, 6 juni 2010