Sorry, Wenen, sorry, sorry, sorry. Ik neem alle lelijke woorden terug die ik ooit over je zei.
Wenen associeerde ik jarenlang met de films van Sissi (al zijn die op een druilerige decemberdag eigenlijk wel te pruimen), muziek van Mozart, saaie gebouwen en oude mensen. Lange tijd durfde ik het dan ook niet aan deze stad een bezoek te brengen. Toen de kans zich onverwacht voordeed dit wel te doen, besloot ik de gok toch maar eens te wagen. Ik had anderhalve dag om de stad te bekijken.
Museumkwartier
Op zaterdagmiddag ben ik in het Museumkwartier. Het plein is vol. Gezellig vol. Alle terrasstoelen zijn bezet, maar er liggen ook mensen in een soort van ligbanken. Echt comfortabele loungebanken zijn het niet, maar je kunt het er toch wel een tijdje op uithouden. Zeker ook omdat het septemberzonnetje hier heel wat warmer aanvoelt dan in Nederland.
Museum voor moderne kunst
De moderne strakke panden die het plein omringen, vloeien haast naadloos over in de klassieke ronde vormen van de oude. Vooral de architectuur van het Museum voor Moderne Kunst maakt indruk op mij: een groot donker, gesloten blok van antraciet gekleurde basaltsteen met een gebogen dak. Een dergelijk gebouw had ik eerlijk gezegd niet verwacht aan te treffen in deze stad. Van verbazing vergeet ik er een foto van te maken.
Schloss Schönbrunn
Zondagochtend Schloss Schönbrunn. Het is nog rustig hier. Ik begin me stiekem toch een klein beetje Sissi te voelen, als ik zo rondkijk naar de rijtuigjes om ons heen, het prachtige paleis, de fel gekleurde bloemen in de tuin en vooral de waterspuitende fontein aan het eind van het park. Het grind knarst onder onze voeten. Af en toe stoppen we om de beelden, die ons op weg naar de fontein begeleiden, beter te bekijken.
Wiener Melange
En dan, als we achter de fontein het bouwwerk op de heuvel zien staan, dat de Gloriette blijkt te heten, besluiten we van daar af nog een blik op de tuin te werpen. Gelukkig ontvangt het terras achter dit oorlogsmonument ons hartelijk. Er staan Franse stoeltjes in het grind en de ronde tafeltjes hier zijn voorzien van grote glazen vers geperst sinaasappelsap. Onder het genot van klassieke muziek (was het nu Mozart?) laten de keurige geklede Weense families zich hier het ontbijt kennelijk goed smaken. Wij nemen een Wiener Melange en genieten van de serene rust, de klassieke (!) muziek, de zon en de ambiance. Met moeite nemen we dan ook afscheid van deze verrukkelijke zondagochtend. Het is er zo een die je niet snel vergeet.
Wenen, ik bied je dus hierbij alsnog mijn excuses aan. Ik dacht echt dat je alleen bestond bij de gratie van traditie. Niets blijkt minder waar. Je bent Hip, met een grote H. Artistiek met een grote A en Jong met een grote J. Nu ik nog.
Volkskrantreizen.nl, 16 maart 2010