De Tiber bleek helemaal bruin, die decemberdag in 2008. Wij vroegen ons al af, waar al die mensen onder hun paraplu´s op de brug naar stonden te kijken. Het was werkelijk verbazingwekkend wat er allemaal voorbijkwam. Hele stukke ponton en boten, sommige nog heel, dreven op de rivier stroomafwaarts. Zoiets had ik nog nooit gezien. En het bleef ook maar regenen. Nu was ik ook niet eerder in Rome in de dagen voor Kerst. En meestal scheen de zon als ik er was, vaak zelfs nog in november.
Isola Tiberina
Het water stond Isola Tiberina (Tibereiland) intussen bijna aan de lippen. Dit eilandje ligt middenin de Tiber; de rivier die de stad in tweeën verdeelt. Nog even en het geheel zou onder water komen te staan. Spannend vonden we dat wel. De regen hield ook maar niet op. Doorweekt als we waren, besloten we eerst maar te gaan lunchen aan de andere kant van de brug bij de Engelenburcht. Er was een hoop drukte bij de Ponte Sant´Angelo. Tijdens de lunch vroeg ik de ober wat er aan de hand was bij die brug. ‘Chiudono il ponte’ antwoordde deze: ze sluiten de brug af. Het bleek zo gevaarlijk dat men bang was dat bruggen het zouden begeven. Maar hoe moesten wij dan weer naar de andere kant komen?
Vaticaans museum
We hebben ons de lunch toch eerst maar goed laten smaken en zijn daarna pas richting overkant vertrokken, weliswaar over een andere brug dan waarover we gekomen waren. De zin om ons nog langer door dit natte Rome te begeven, was ons intussen wel vergaan. Maar…… met dit weer is het natuurlijk geen straf om het Vaticaans Museum nog weer eens rustig te bekijken.
Rijendik staan mensen hier altijd te wachten. Minimaal een uur. Ditmaal niet, gelukkig. We liepen in één streep door naar binnen. Er was echt NIEMAND.
Dus wellicht een leuke tip voor de feestdagen: bezoek Rome en neem vooral een paraplu mee. Loop vervolgens het Vaticaans museum in en het wordt echt feest! Zeker als daarna de brug toch gewoon weer open gaat en al het gevaar geweken is.
Geschiedenis van de Tiber
Pas later heb ik dus begrepen dat Rome al eeuwen kampt met een buiten haar oevers tredende Tiber. Begin 1877 werd zij daarom ommuurd, hiermee kon de grootste ellende voortaan worden voorkomen. Tot in 1926 duurden deze werken voort. Daarvoor was het een levendige, bevaarbare rivier, met een aantal haventjes. De enorme muren die men heeft opgetrokken aan beide zijden van de Tiber strekken zich uit over een lengte van ongeveer acht kilometer. Voor die tijd sloeg men alarm zodra het waterpeil het zogenaamde oog (de Occulus) van de Ponte Sisto dreigde te bereiken. Tussen de bogen van deze brug is namelijk een ronde opening uitgespaard, die u op bovenstaande foto kunt zien. En als u in de buurt van het Pantheon langs de kerk Santa Maria sopra Minerva wandelt, ziet u buiten rechts op de gevel een aantal stenen markeringen, waarmee de hoogte van het waterniveau door de eeuwen heen wordt aangegeven. Ook op andere plaatsen in de stad vind je dergelijke overstromingstekens terug, als stil bewijs van het feit, dat de Tiber een rivier is om terdege rekening mee te houden.
Volkskrantreizen.nl, maart 2010