We worden van links naar rechts geschud in onze vliegtuigstoelen door de straffe Patagonische wind. Tussen voorbij trekkende donkere wolken rijzen witte bergen op. In mijn hoofd spelen zich nare scenario’s af: als je hier toch neer zou storten … Ondanks dit dreigende weer en de nodige turbulentie dalen we snel en landen we veilig op de luchthaven van Ushuaia aan het eind van de wereld (Fin del Mundo). Ons avontuur in Tierra del Fuego ofwel Vuurland kan beginnen!
Dag 1 – Aankomst
Ushuaia claimt de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld te zijn en ligt in Argentinië. Hiervandaan vertrekken schepen naar Antarctica en dat voel je ook. Als we langs de uitgestrekte haven het stadje van ruim 80.000 inwoners in een witte wereld binnen rijden waan ik me even in een wintersportoord in de Alpen (en dat nog wel in onze verlate zomervakantie!). Iedere tweede winkel in de hoofdstraat is een outdoor winkel, al dan niet met ski’s in de etalage.
Het is hier lente in september. Als ik Ramon – onze taxichauffeur – vraag tot wanneer het hier sneeuwt, begint hij te lachen. ‘Dat kan hier het hele jaar door. ’s Zomers is het 18 tot 20 graden gemiddeld en ’s winters kan het min 20 zijn. En altijd is er kans op sneeuw! Maar kom vooral terug in december, dan is het zo mooi hier!’
Ze stoken goed in ons hotel, maar dat mag ook wel met die kou buiten. De vlokken jachtsneeuw worden langzamerhand steeds groter. Naar buiten dus maar, gewapend met muts, handschoenen en winterjas. Wat een verschil met Buenos Aires, waar we net vandaan komen. De lucht betrekt intussen ook aardig en kleurt van blauw naar wit tot diep donkergrijs. Desondanks is het voor mij als natuurliefhebber een feestje om alle vogels, die hier aan deze vruchtbare wateren verblijven, te kunnen bewonderen. En op de plaat vast te leggen.
Dag 2 – Bahia Lapataia, Tierra del Fuego
De volgende ochtend rijden we met een busje richting Tierra del Fuego. Hier gaan we wandelen. Het is even zoeken naar de routes terug (en dat blijft het onderweg ook steeds). De sneeuw knispert onder onze voeten en de stilte tussen deze met mos begroeide bomen beneemt je de adem. Met zijn tweetjes lopen we richting het water vanwaar je uitzicht hebt over de hele baai, begrensd door besneeuwde bergtoppen in de verte.
Als we verder lopen verkleurt de wereld om ons heen van wit naar bruin, groen, geel en blauw. We voelen ons met recht aan het eind van de wereld. Wat een bijzondere omgeving, het lijkt wel nep.
Het is weer even zoeken waar we naartoe moeten. Gelukkig komt ons een stel tegemoet. In mijn beste Spaans vraag ik waar dit pad uitkomt en waar wij naartoe moeten. ‘Ik heb geen enkel idee, de taxi heeft ons een stuk terug afgezet en we moesten dit pad aflopen. Aan het eind daarvan pikt hij ons weer op’. Nederlanders, pfff, je komt ze ook altijd op de gekste plekken tegen. Zelfs in deze verlaten woestenij. We gokken het er maar op en lopen door.
Modder
Het begint zachtjes te regenen en de paden worden steeds modderiger. Gelukkig komen we weer bij een weg uit. Op dit kruispunt zien we prachtige ganzen aan het water staan en kijkt een roofvogel ons nieuwsgierig vanaf een bord aan. Hij is niet bang dus ik probeer steeds dichter bij hem te komen voor een mooi portret.
Weer aarzelen we welke weg te nemen. Schuin omhoog dan maar langs glibberige rotsen in dit mystieke landschap. Het wordt nu spannend: we moeten om vier uur weer bij het busje zijn en hebben niet echt een idee hoe lang we nog moeten lopen. Mijn wandelpartner gaat zelfs nog een keer onderuit, maar desondanks redden we het op tijd terug te zijn. De empanada met koffie hebben we ruimschoots verdiend. Sinds het ontbijt hebben we immers niets meer gehad.
In tegenstelling tot de heenreis is het in het busje nu erg rustig. Best bijzonder voor Argentijnen, want die praten over het algemeen de hele dag door, luid en duidelijk. Iedereen is moe.
’s Avonds hijsen we ons naar boven de trappen op naar familierestaurant Salitre. Zonder spijt, want het eten is er verrukkelijk. Een echte gastronomische keuken met zachte prijzen en lief personeel. Als ik het recept vraag van de overheerlijkste ceviche die ik ooit heb gehad, komt Daniela dat even later met een brede glimlach brengen. Morgen komen we weer!
Dag 3 – Rio Lapataia, Tierra del Fuego
Vandaag gaan we terug naar Tierra del Fuego, de andere kant op wel te verstaan. Een flink aantal paden is afgesloten door de vele sneeuw. Langs de rivier (Rio Lapataia) lopen we daarom richting Lago Roca. De wind blaast woeste golven omhoog in dit meer. Ze rollen naar ons toe, omringd door witte bergen en met mos begroeide bomen op de heuvels. We worden ook bijna omver geblazen door de koude luchtstroom. Daar is geen muts tegen bestand! Daarom doe ik mijn capuchon ook nog maar over mijn muts heen en draai ik mijn sjaal nog eens rond mijn gezicht. Brrr, wie dacht ook alweer dat dit leuk was?
Als we de eerste witte gans weer zien word ik alweer warmer. Zeker als hij ook nog vergezeld blijkt van een partner. Iets verderop zit weer een roofvogel op een tak die trots de lucht inkijkt en zich niets aantrekt van die gekke Nederlanders met dubbele mutsen op.
Het pad door het bemoste bos gaat steeds verder omhoog en langzaam kunnen de mutsen af. Hier loop je uit de wind. Zelfs de jas gaat op enig moment uit, echt bizar. We genieten van het mooie uitzicht over het meer en de bergen en horen vaak geluiden in het bos die we niet thuis kunnen brengen. Het lijkt Lord of the Rings wel. Straks gaan de bomen nog lopen!
De terugweg is gerieflijk met de Patagonische wind in onze ruggen. Koffie en empanadas wachten ons weer op. We zijn ruimschoots op tijd terug voor ons busje, dat nu veel te laat vertrekt: niet iedereen is aanwezig. In de tussentijd fotografeer ik nog maar eens wat roofvogels, die nu met meer zijn en heen en weer vliegen langs het restaurant. Een prachtig schouwspel!
Terug in de stad lopen we nog een rondje in de zon. Nu pas zien we wat het monument in de haven voorstelt: de Islas Malvinas (Falckland Islands). Je weet wel, die van de oorlog destijds met het Engeland onder Thatcher. Argentijnse soldaten landden in 1982 op de eilanden voor de kust van Tierra del Fuego, al snel gevolgd door een tegenactie van Engelse soldaten. Honderden Argentijnen en Engelsen stierven in deze oorlog. Het debat over de eilanden duurt tot de dag van vandaag voort. In heel Argentinië zie je hier dan ook tekenen van. Zoals bijvoorbeeld bovenstaand monument in Ushuaia.
Dag 4 – Laguna Esmeralda, Tierra del Fuego
We willen de Martial gletsjer vandaag op. Aan onze taxichauffeur vraag ik of dat te doen is met al die sneeuw en al dat ijs. Hij kijkt onder mijn schoenen en vraagt of ik ijzers heb. Nee dus. Aarzelend antwoordt hij dat het misschien dan toch wel kan. Ik heb er niet veel vertrouwen in maar begin vol goede moed omhoog te klimmen. Tot ons skiërs vrolijk voorbij schieten. We zitten op een piste! Ik begin steeds vaker te glijden op dit steile pad en wil terug. Jammer maar helaas.
Gelukkig is er niet al te ver weg nog een wandeling bij Laguna Esmeralda. Op zoek naar een taxi dus weer in deze verlaten wereld. Gelukkig wordt er net iemand afgezet als wij weer beneden komen.
Er staat een vrouw met ijzers en iets wat daarop lijkt (maar dan met rubberen kogeltjes eronder) bij de ingang van de wandeling. Ik huur ze meteen, zonder aarzeling. En wat een goede beslissing is dat zeg. Je hebt echt veel meer grip op vooral het ijs dat op dit waanzinnig mooie wandelpad ligt. We lopen over een lange vlonder door de vallei en moeten daarna omhoog klimmen. Door het bos. En het glibberpad. Even overweeg ik nog terug te gaan maar we zetten toch door en dat wordt beloond! Een witte carrousel van sneeuw, ijs en bergen glinstert ons tegemoet.
Een reus van een vogel
Als we uitrusten op een rots om van dit panorama te genieten komt er al snel een prachtreus van een vogel aangevlogen. Met zijn oranje kop en zwarte kuif maakt hij indruk. Vlak naast mij neemt hij plaats op een tak: het kan niet waar zijn! De reus blijft een tijdje rustig zitten, rechtop in de wind. Ik wil hier nooit meer weg!
Terug is bijna al het ijs gesmolten en glibberen we ons een weg door dit buitenaardse landschap. Ik bedank de vrouw van de ijzers uitvoerig, zonder haar had ik dit avontuur mooi gemist! Nu nog terug naar de stad.
Er staat geen taxi meer op de kleine parkeerplaats. Wel een jong stel in een auto. We vragen of ze naar de stad gaan en of we dan mee mogen. Dat mag: voor de helft van de gebruikelijke taxikosten (en die zijn al niet hoog in Argentinië). Tijdens een gezellig ritje maken we kennis met de vele soorten muziek van Argentinië en onze chauffeur zingt vrolijk mee.
Morgen vliegen we naar El Calafate, waar we vanuit willen wandelen in de Andes. Benieuwd hoe het daar is!
Daarover kun je hier lezen.
Info:
- Wij verbleven in Hotel Los Andes, midden in de winkelstraat. Prima kamers en lekker rustig ondanks dat ze in de hoofdstraat zitten. Ernaast is een pizzeria. De pizza’s zien er hier niet zo uit als in het thuisland maar smaken echt prima! Hier wordt ook het ontbijtbuffet geserveerd;
- De busjes naar Tierra del Fuego vertrekken vanaf de ‘Terminal de omnibus de Ushuaia’. Best duur voor Argentijnse begrippen, maar wel risicodekkend (want vóór ons zagen we taxi’s al slippend over het ijs omhoog rijden). Wij betaalden 20.000 pesos per persoon, voor ons omgerekend € 15;
- Je betaalt entree bij de ingang van het Nationaal park: iedereen moet dan het busje even uit en het kantoor in. Ook niet goedkoop, maar je krijgt veel voor je 30.000 pesos per persoon (ongeveer € 22,50);
- Overheerlijk dineren doe je dus bij Salitre (@salitre.ushuaia op Instagram). Je moet er een paar trappen voor op, maar dan heb je ook wat. Gastronomische verrassingen voor een zacht prijsje. De ‘ceviche’ is hier onnavolgbaar en je kijkt er leuk uit over de baai;
- Zoek de wandelingen tevoren uit op Internet, want de Tourist info in de haven heeft niet veel informatie.
13 november 2024