Walvisscheet

Het is tè makkelijk om te zeggen dat het baasje gaat lijken op … of dat de vrouwelijke gids ons doet denken aan datgene waarnaar we op zoek zijn. Maar tot onze grote spijt en met een zeer diep schaamrood op de kaken moeten we toch echt bekennen, dat onze gids vandaag er qua omvang uitziet als de dieren voor wie we vandaag hier gekomen zijn: de walvis.

Haven van Monterey

Half negen ’s ochtends lopen we in de gezellige haven van Monterey (Californië). Ze noemen het hier Old Fisherman’s Wharf/Monterey Harbour. We horen de zeeleeuwen steeds balken (of hoe heet dat geluid eigenlijk) en we zien de pelikanen zich grondig wassen. Met hun grote snavel poetsen ze hun veren weer op in deze prille ochtend. Af en toe scheert er een aalscholver voorbij. Zo nu en dan zien we de vinnen van zeeleeuwen boven het water uitsteken. Als ochtendbad zwemmen ze gezamenlijk rondjes in zee. Eén vin steken ze rechtop in de lucht en hun koppie komt daarnaast maar net boven de golven (zo die er al zijn) uit. Een komisch gezicht wel.

Zeeleeuw

Minstens zo grappig als de jonge zeeleeuw, die zich nog eens uitgebreid uitstrekt op de rubberen slang van autobanden die in het water ligt. Met het hoofd naar de zon gericht en met dichtgeknepen ogen warmt het jeugdige beest zich al lekker op in deze vroege zonnestralen. Af en toe beweegt de rubberen slang en dan balanceert de jonge zeeleeuw mee. Het dier is zich totaal niet bewust van het feit dat het hier een attractie op zich vormt, op zoek naar de walvis.

Dierenclowns

Als we later de haven uitvaren, zien we nog meer zeeleeuwen op de rotsen liggen. Ze liggen ook graag op de boeien her en der. Het zijn net dierenclowns in een levend circus, waarvoor je niet hoeft te betalen. Alhoewel: deze trip is natuurlijk niet gratis. Al zal het wel een van de meest goedkope manieren zijn om de dieren te zien (anders dan ze vanaf de kant waar te nemen tijdens de grote trek, maar dan hadden we hier maanden eerder moeten zijn).

Walvissen

Het duurt even tot we ver genoeg op zee zijn om de walvissen te spotten. Als dat uiteindelijk lukt, verdringt iedereen zich bij de reling om op het juiste moment de juiste klik met zijn/haar fototoestel te maken. En terwijl ik probeer een plekje te veroveren voor een mooi shot, begint het opeens geweldig te stinken. Iedereen deinst achteruit. Daardoor kan ik de dieren nu gelukkig volop in beeld krijgen. Nooit eerder heb ik geweten dat een walvis ook scheten kan laten.