Chloë Kardashian (jawel, zij van die beroemde familie) postte begin maart op haar Instagram een mega dinosaurus, die ze ontmoette tijdens haar roadtrip. Wij waren er waarschijnlijk net zo van onder de indruk als zij én wij zagen hem eerder. De afgelopen kerstvakantie bracht ik namelijk samen met mijn dochter door in het (in die tijd?) door Europeanen minder vaak bezochte deel van het Zuidwesten van de Verenigde Staten. We troffen er wel veel pensionado’s, die hier, net als wij, op zoek zijn naar winterzon in America. Men noemt ze daar ook wel snowbirds.
Snowbird
Wikipedia zegt hierover: a snowbird is a person who moves from the higher latitudes and colder climates of the northern United States and Canada and migrates southward in winter to warmer locales such as Florida, California, Arizona, Texas, or elsewhere along the Sun Belt of the southern United States, Mexico, and areas of the Caribbean. Wij begrijpen deze snowbirds. En jij misschien ook na het lezen van dit verslag van onze roadtrip.
NB: een paar jaar later, in 2020 om precies te zijn, wint Nomadland – een film die zich hier afspeelt en gaat over snowbirds – een paar oscars voor o.a. beste film en beste actrice (Frances McDormand)
Los Angeles dag 1
Malibu, Westward Beach, Paramount Ranch, Calabasas, Venice Beach, Santa Monica
Het is chilly in LA als we aankomen op eerste Kerstdag. Het is rustig op straat, maar het restaurant vlakbij ons hotel in de haven van Marina del Rey zit behoorlijk vol. Als we Tweede Kerstdag wakker worden schijnt de zon. We rijden langs de oceaan richting Malibu en het ene na het andere mooie beachhouse duikt op. We parkeren onze huurauto bij Westward Beach, waar we al vanuit de auto dolfijnen voorbij zien zwemmen.
Voor het echte cowboygevoel brengen we ’s middags een bezoek aan Paramount Ranch (Santa Monica Mountains). Een vrouw die haar hond uitlaat vertelt ons dat Sandra Bullock hier een film heeft geschoten. Helaas is de titel daarvan mij ontgaan.
Hierna gaan we oosters lunchen in het vlakbij gelegen kleine maar fijne shoppingcenter The Commons in Calabasas, waar de hier woonachtige sterren met enige regelmaat schijnen te shoppen. Uiteraard hebben we niemand gezien die we kennen.
De schitterende zonsondergang aanschouwen we bij Venice Beach en daarna is het bomvol bij de parkeerplaats van de Santa Monica Pier. We staan er zelfs voor in de file. Maar wat gezellig is het er rond deze tijd. Toch besluiten we richting het centrum te lopen, de berg op, onder de palmbomen door, op zoek naar de zogenaamde Chanuka menora lightings die hier zouden moeten staan in kersttijd. Dat is de moeite meer dan waard: er is een hoop drukte op straat, er zijn versierde kunstkerstbomen (logisch met dit klimaat) en joodse dans en muziek vergezellen de verlichte menora’s.
Los Angeles dag 2
Calle Olvera, Santee Alley, Walt Disney concert Hall, Hollywood boulevard
We voelen ons in Mexico, al ben ik daar nog niet geweest. Het is toeristisch, maar wat een leuke plek is dit: Calle Olvera, waaraan het oudste huis van Los Angeles gelegen is. Uiteraard nemen we er even een kijkje.
Daarna door naar het Fashion District: Santee Alley, een soort van – vaste – markt zoals je die in Azië veel ziet. Goedkope namaak, maar het is een heerlijke drukke boel met vooral veel Spaanse praat. Ook de temperatuur is verhit: de thermometer geeft vandaag zo’n 25 graden aan. Daar zijn we nog niet aan gewend.
We rijden ook nog langs Walt Disney concert Hall, die erg veel weg heeft van het Guggenheim museum in het Spaanse Bilbao. De Amerikaanse architect Frank Gehry ontwierp dan ook beide gebouwen.
George Michael
’s Avonds installeren we ons in een hotel bij Hollywood Boulevard en eten we waanzinnige sushi (zowel qua grootte als qua smaak) bij Sushi Q (6660 W Sunset Blvd). Deze ochtend zagen we trouwens de – door een fan geïmproviseerde – ster van George Michael, die eerste kerstdag geheel onverwachts is overleden. Toen we terug liepen was hij weer verdwenen, zo snel kan het gaan …
Los Angeles dag 3
Hike Hollywoodsign, The Grove farmers market, Griffith Observatory, Candy Cane Lane
We willen een hike naar het Hollywoodsign maken en aangezien het erg zonnig is, valt dat nog niet mee. We vinden dat we de beloning na deze warme beklimming, namelijk het uitzicht over LA vanaf de top, echt verdiend hebben en we verbazen ons over de enorme hoogte van deze beroemde letters (15 meter).
Lunchen doen we daarna bij The Grove farmers market. Een beetje een tourist trap naar onze mening: er valt meer te eten in de restaurantjes dan er verse spullen te koop zijn, maar goed.
Tegen het vallen van de avond gaan we voor een waanzinnige zonsondergang boven LA naar het Griffith Observatory. Hier is het een drukte van jewelste, maar wie de skyline van LA zo ziet – en vooral op dit tijdstip – wordt er stil van.
Kerstgevoel
Voor het ultieme kerstgevoel is Candy Cane Lane ons volgende doel en dan moet het wel donker zijn. Hier verwonderen we ons en genieten we van de foute maar o zo heerlijke over-de-top- kerstversieringen. Er staan reuze sneeuwmannen en kerstmannen en er hangen rode, gele en paarse lichtslangen in de palmen in de tuinen. Allerlei mensen lopen rond in tuinen en fotograferen er lustig op los. We rijden dus de hele wijk door om maar niets te hoeven missen van dit alles. Een gouden stek wat ons betreft in dit jaargetijde.
Hierna kunnen we dan ook met een gerust hart afscheid nemen van Los Angeles.
Palm Springs, California
Op weg naar Palm Springs shoppen we kort bij een prachtig aangelegd outletcenter (Desert Hill Premium Outlets) en rijden we onder andere langs de dinosaurus die Chloë in maart dus op haar Instagram postte.
Het blijkt toch te laat als we ’s middags Palm Springs inrijden: helaas kunnen we geen kaartje meer kopen voor de kabelbaan (Mount San Jacinto op). We wilden graag nog een wandeling boven in de sneeuw maken, maar de wachttijd blijkt minimaal drie uur.
Villagefest
Gelukkig vindt op donderdag in Palm Springs het zogenaamde Villagefest plaats. Het centrum van dit woestijnstadje is dan voorzien van marktkraampjes met allerhande kunst, etenswaren en bijzondere hebbedingen. Tussendoor is er ook live muziek te vinden, dus we vermaken ons deze avond prima en eten erg laat, weliswaar met een fleece aan, op het terras van een Grieks restaurant (overheerlijke falafel bij Greek Islands, 139 E Andreas Rd).
Joshua Tree, California
De volgende ochtend doen we een nieuwe poging: maar nu is de wachttijd zelfs opgelopen tot drieënhalf uur. Dan maar door naar ons volgende overnachtingsadres: Phoenix. Na een bezoek aan een dadelfarm in Indio (nooit geweten dat verse dadels zó lekker kunnen zijn, de blonde dan) rijden we Joshua Tree National Park binnen.
Hier lopen/klimmen we een route van zo’n drie uur (Mastodon Peak Loop Trail gecombineerd met Lost Palms Oasis), die we bijna helemaal voor ons alleen hebben, want intussen begint het voorzichtig te druppen. Iedereen rent naar zijn auto en wij lopen door. Het uitzinnige gevoel om hier helemaal alleen in deze wildernis te kunnen lopen valt wat mij betreft niet te beschrijven. Huizenhoge rotsen en waanzinnige uitzichten over de woestijnachtige begroeiing hier. Zo ver je kunt kijken is er geen mens te zien. Een aanrader dus.
Erg laat op de avond arriveren we in ons hotel in Scottsdale, Phoenix: het verkeer zat behoorlijk tegen want de regenbuien werden enorm.
Phoenix, Arizona
We trekken onze truien snel uit in Phoenix Zoo als de zon de volgende ochtend weer doorbreekt. Rond half twaalf horen we een stem door luidsprekers iets roepen over New Year. Dit blijkt Noon Year te zijn: de zogenaamde dropping of the ball bij de kerstboom gebeurt hier om twaalf uur ’s middags voor de kinderen. Iedereen krijgt kinderchampagne en viert alvast feest: Happy Noon Year! Phoenix Zoo is voor het oog prachtig aangelegd, maar een heleboel dieren zitten in krappe hokken, wat we ons erg aantrekken.
’s Middags lopen we rond bij de zogenaamde Hole in the Rock, een hoge rode rots met een enorm gat erin, van waaruit je een vergezicht hebt over de omgeving.
Oud en nieuw
En dan is het toch echt Oud en Nieuw. Een aanrader, maar niet heus. Hier gaat iedereen uit. De kroegen zitten overvol. Maar mijn dochter is nog geen 21 dus dat is hier een probleem. We komen nergens naar binnen en het publieke vuurwerk bij de rivier is vele malen minder dan alleen al bij ons in de straat. Dan maar champagne op de kamer en het vuurwerk op tv zien dat in New York wordt afgestoken.
Nieuwjaarsdag
Nieuwjaarsdag is het zwaar bewolkt, maar we besluiten toch naar Tortilla Flat (Tonto National Forest) te rijden omdat de Apache Trail hier uitzonderlijk mooi schijnt te zijn. En daarover is niets teveel gezegd: mega cactussen in grote hoeveelheden staan hier aan beide zijden van de panorama-achtige bergweg. Dat we dezelfde weg terugrijden hindert niet: je ziet alles weer vanuit een ander perspectief. Bij de ingang van de trail ligt het spookstadje Goldfield, geenszins verlaten en een beetje toeristisch, maar toch erg grappig. Zeker als opeens de cowboys langs de weg een gunfight aangaan en je verzoeken langs de kant van de stoffige hoofdweg door het mijndorp te blijven staan.
Ons Nieuwjaarsdiner nuttigen we bij onze favoriete keten: BJ’s Restaurant & Brewhouse. Ook hier krijgt mijn dochter helaas geen biertje, maar de sappige smaakvolle steak maakt een hoop goed.
Tucson, Arizona
Onderweg naar Tucson stoppen we bij een winkelcentrum om sneakers voor mijn dochter te scoren. De drie jonge verkopers (blanke blonde jongen, zwarte basketballer met dito pet en Mexicaan) spreken hun wanhoop uit hoe het verder moet met Amerika onder Trump. Zij hebben er geen schuld aan en hoe moeten wij Europeanen wel niet denken over … Deze dagen worden we voortdurend door mensen aangesproken over de kwestie. Uiteindelijk brengen we dus twee uur in deze winkel door, want een van de jongens besluit de sneakers die mijn dochter deze vakantie aan heeft, helemaal schoon te maken. Geen raar idee als je bedenkt dat we hier veel in rul zand lopen. We zijn hem erg dankbaar.
Saguaro National Park
Eindelijk rijden we de volgende dag onze auto in de parkeerhaven van het bezoekerscentrum van Saguaro National Park. Het park waardoor we deze vakantie in eerste instantie hier terecht zijn gekomen. Huizenhoge cactussen groeien hier als paardenbloemen in het gras op de ons omringende heuvels. We voelen ons in een film, zo spectaculair is het landschap hier. We lopen een aantal routes en rijden een avontuurlijk rondje (we hebben geen fourwheeldrive) op de onverharde weg.
Daarna bezoeken we Sonora Desert Museum, waarvan de naam geenszins doet vermoeden dat het een dierentuin betreft. Maar wel een die volledig opgaat in de omgeving hier, zo natuurlijk is het aangelegd. We zien er alle dieren uit de streek en er is ook een indrukwekkende kolibrietuin.
’s Avonds gaan we ons te buiten aan een spotgoedkoop maar overheerlijk en alleszins gezond Aziatisch buffet met de toepasselijke naam U Like Oriental Buffet (5101 N Oracle Rd, Tucson).
Yuma, Arizona
Misschien (her)ken je de naam van ons volgende doel vanuit een westernfilm, want de gevangenis in deze plaats diende vaak als decor/onderwerp voor het genre. Tien jaar geleden verscheen bijvoorbeeld 3:10 to Yuma met in de hoofdrol Russell Crowe. De gevangenis zelf is hierin volgens mij niet te zien, dus dat hebben we hier maar wel gedaan. Hij is niet zo groot of indrukwekkend, maar het is best interessant om een en ander te lezen en zien over alle gevangenen hier.
Mexico
Daarna nog even de grens over naar Mexico (Los Algodones), best spannend vooraf, maar achteraf zeer relaxt. Wel even opletten dat je bijtijds vertrekt, want op de heenweg loop je Mexico zo in (de auto dient geparkeerd voor zes dollar) maar de terugweg naar de VS duurt wat langer vanwege controles. En ach, het is best gezellig in de rij met al die Amerikanen onder invloed van drank. Verder komen veel Amerikanen hier voor de goedkope tandarts, dokter of plastisch chirurg. Vaak zijn ze ook in de buurt, want de pensionado’s die in deze streek overwinteren staan in rijen op de zanderige campings die we onderweg zagen.
Voor het eerst deze vakantie besluiten we een hapje te eten bij Mac Donald’s omdat hij naast ons hotel staat. We zijn moe.
De muur van Trump
En dan zien we hem: de beroemde muur van Trump. Of eigenlijk al van ver vóór Trump, wat veel mensen misschien niet weten. We rijden vlak langs de Mexicaanse grens richting Salton Sea. Er zijn veel politiecontroles onderweg en we vragen ons af hoe Mexicaanse vluchtelingen in hemelsnaam moeten overleven in deze uitgestrekte droge woestenij van zand. We zien hoge zandduinen en de weg lijkt oneindig.
Salton Sea
In Salton City stappen we uit en lopen we naar het meer dat langzamerhand steeds zouter wordt zoals zijn naam al veronderstelt. Vislijkjes liggen opgestapeld op weg naar het meer en toch zien we heel veel vogels. De glorie van weleer als vakantieoord voor de rijken (Frank Sinatra werd hier destijds met regelmaat gesignaleerd) herken je hier en daar nog op versleten en verkleurde reclameborden. De palmbomen zijn allemaal dood en omgevallen of omgezaagd en toch oefent deze surrealistische omgeving aantrekkingskracht op ons beiden uit. Het laatste stuk naar Borrego Springs kijken we onze ogen uit bij alle zandformaties langs en de eindeloosheid van de weg.
Borrego Springs, California
Een paradijsje, dat is ons parkje in Anza-Borrego Desert State Park, waar we de komende nacht zullen verblijven. Ons hotel is een soort van westerndorpje met gekleurde huisjes, omringd door palmbomen, voorzien van zwembad en een heuse saloon met van die deurtjes. Hier kunnen we even lekker tot rust komen na al het reizen, wandelen en indrukken opdoen. Al hebben we nog één hike op onze wensenlijst staan: de Palm Canyon Trail. Maar eerst lopen we ’s middags naar een lekker Mexicaans restaurant in het dorp: Pablito’s Mexican Bar & Grill (for the best food and margaritas in town). De rest van de middag brengen we door met een boek aan het zwembad om ons voor te bereiden op onze wandeling morgen. De temperatuur loopt intussen weer behoorlijk op.
Palm canyon trail
Bij de start van de trail dragen we de volgende ochtend een lange broek en t shirt. Hier hebben we al snel spijt van. Ondanks dat de totale wandeling nog geen zes kilometer is klim je wel voortdurend en dat is met deze temperatuur best vermoeiend. Ik heb zelf niet eens water mee. Ook daar heb ik spijt van. Tip voor jullie dus mocht je dit willen gaan doen. Je loopt en klimt door de canyon tot aan een palmenoase. Het is een vreemd gezicht om tussen die stenen al dat overdadige groen te zien staan. Verder hoopten we hier nog dikhoornschapen te spotten (onze Amerikaanse buurvrouw had ze de dag ervoor nog gezien) maar dat bleek ijdele hoop. Omdat je voortdurend in de zon loopt is het flink zweten, maar dat heb je graag over voor een paradijselijke omgeving als deze.
’s Middags lunchen we op de houten veranda van de saloon en daarna komen we in een echte zandstorm terecht bij het bekijken van de originele huizenhoge verroeste beelden in de woestijn. Hartstikke eng, je ziet opeens geen hand voor ogen meer! En dan gaan we op weg naar ons laatste verblijf in Temecula.
Temecula, California
Langs de weg omhoog, de woestijnvallei uit en hoog en kouder Californië weer in, springen gelukkig toch opeens een paar dikhoornschapen weg achter de rotsen. Binnen tien minuten verandert het weer van strak blauwe lucht en zon naar diepgrijze wolken en regen. Het landschap verandert even snel mee, van droog en dor en geel naar nat en overdadig groen.
Temecula blijkt een mooi en warm stadje, geheel opgetrokken in westernstijl en voorzien van leuke winkeltjes en restaurantjes. Een prima plek om deze reis mee af te sluiten dus. Het is er weliswaar wat koeler maar de zon schijnt onze laatste ochtend weer en als we op de terugreis naar de luchthaven langs Long Beach in Los Angeles rijden, overwegen we nog even een bikini aan te trekken, wat we uiteindelijk besluiten niet meer te doen. Een terras in de zon is voldoende tot aan ons vertrek naar het winters koude Nederland.
24 mei 2017