“De mannetjes zijn weg” zegt de man met de witte haren en de blauwe pet. Zoals veel Amerikanen is ook hij gekleed in joggingbroek en sweatshirt. Hij zal ongeveer 65 jaar zijn, schat ik in. Bijna iedere dag staat hij vrijwillig hier aan het strand in Californië om de toeristen het een en ander te vertellen over deze wonderbaarlijke dieren. “Ze maken de vrouwtjes zwanger en dan gaan ze de zee weer op. Dus alle dieren die je hier ziet liggen zijn of klein of vrouwtje. Kijk, je herkent de kleintjes aan hun afpellende huid. Die verliezen ze zo rond deze tijd.” Gelukkig, ik dacht al dat ze een of andere enge ziekte hadden. Vervolgens mag ik al zijn foto’s bewonderen, die hij in een plastic fotoalbumpje bij zich heeft.
Langs de Californische kust zakken we af van Monterey, zo’n twee uur onder San Francisco, naar Los Angeles. De reis zal zonder tussenstops volgens Google maps iets meer dan vijf uur in beslag nemen. In alle boekjes staat als een van de succesnummers onderweg Hearst Castle vermeld, maar wij besluiten deze attractie over te slaan. Wij verkiezen de vrije natuur boven het loeren in het huis van een rijke man.
Een stuk voor Morro Bay liggen daar dan de dieren, in tinten van de omgeving en als sardientjes in een blikje, zij aan zij op het rotsige strand. Grijsblauw, grijs, bruin, grijsbruin: van verre lijken ze op te gaan in hun ambiance. Het blauwgrijze van de zee, het bruin van het strand en het grijs van de rotsen. Maar als ik dichterbij ben zie ik de dieren pas goed. En kan ik er ook geen genoeg van krijgen.
Waggelend schuiven ze het strand op en af en toe bijt er een de buurvrouw, zodat ze een beetje plaatsmaakt voor de nieuwkomer. In zee rollebollen ze over elkaar heen. Als ik dichterbij probeer te komen en een vrouwtje zich boos omdraait naar een te brutale soortgenoot, kan ik zo in haar bek kijken.
Misschien begrijpt u onze keuze tijdens onze roadtrip door Californië, als u de foto’s ziet.
Volkskrantreizen.nl, 25 juni 2010